LIEFDESBANG

 

Inleiding

 

Wil je graag een relatie maar trekt de ander zich steeds terug? wordt je keer op keer verliefd op iemand die al een partner heeft? Of heb je juist zelf de neiging de ander op afstand te houden, net als die voor jou wilt kiezen? als je steeds opnieuw belandt in dit soort situaties, herken jij misschien de dans van verlatingsangst en bindingsangst. Je bent echt niet de enige! Het fundamentele conflict tussen onze behoefte aan intimiteit enerzijds en de behoefte aan vrijheid anderzijds zorgt voor dit spel van achtervolgen en weglopen, van aantrekken en afstoten. Het houdt ons gevangen in afhankelijkheidsrelaties. Waarom mensen met verlatingsangst juist mensen met bindingsangst aantrekken wordt duidelijk in deze begeleidingstherapie. Met grote helderheid en openheid geven we inzicht en laten we zien welke stappen je kunt zetten richting meer eigenwaarde, zelfliefde en verbinding. Als jij jouw 'liefdesbang' bij de wortel wilt aanpakken om weer beschikbaar te worden (of te blijven) voor de liefde dan wijst deze begeleidingstherapie jou de weg.

 

 

Ben jij liefdesbang?

 

'Liefdesbang' is niet een term die slaat op mensen die in hun leven mislukt zijn, integendeel, het gaat vaak juist over mensen die op veel vlakken in hun leven heel succesvol zijn. Maar als het gaat over de liefde, vervallen ze keer op keer in een patroon waarin liefde geen stand houdt of niet tot de gewenste relatie leidt. Als je het patroon gaat herkennen dat de liefde in je leven steeds uit je vingers glipt, is de kans groot dat ook jij liefdesbang bent. Ben je vaak verliefd, maar wordt je liefde keer op keer niet beantwoord? Of ben je niet snel verliefd, maar val je, als je dan keer op keer verliefd wordt, voor de verkeerd? Voor iemand die niet beschikbaar is of al een relatie heeft, of om andere reden niet in staat is om intimiteit aan te gaan. Ben je altijd bezig met plaatjes na te jagen over hoe jouw ideale partner eruit zou moeten zien? Blijf je hangen in kortstondige relaties of sla je steeds op de vlucht zodra het aankomt op een echte verbinding? Dan lijkt dat verdacht veel op symptomen van liefdesbang.

 

Het kan ook zijn dat je wel een relatie hebt, maar daarin niet de wederkerigheid ervaart waar je naar verlangt. Je mist de echte intimiteit of nabijheid. Binnen zo'n relatie gedragen partners zich meer als een broer en zus. Ze kunnen de beste maatjes zijn en de meest effectieve managers van een gezin, maar de intimiteit tussen hen als man en vrouw is ver te zoeken. Deze partners creëren afstand door naast elkaar te leven, bijvoorbeeld door totaal verschillende interesses te hebben, door zich te verliezen in werk, sport of computer. Als de intimiteit ver genoeg uit beeld raakt, gaan ze via een achterdeur contact zoeken met hun 'soortgenoten', al dan niet in een eigen relatie, bij wie de intimiteit ook is doodgebloed.

 

Je kunt je afvragen waarom jij het steeds treft dat jouw partner aanhoudend weigert om echte verbinding of nabijheid aan te gaan. Je hebt de neiging om al je tijd en energie te steken in het laten werken van je relatie, maar je komt er steeds achter dat je aan een dood paard trekt. Het vraagt moed om jezelf dan de vraag te stellen of je misschien zelf ook een probleem hebt met het toelaten van echte intimiteit. De sterke drang om je te willen verbinden met een ander, die dat afhoudt, kan een onbewuste manier zijn om je eigen angsten te camoufleren. Deze onbewuste angst werkt door als een saboteur, die je steeds weer in dezelfde pijnlijke rol terugbrengt. 

 

Als je moeite hebt met intimiteit, heb je vaak een sterke drang naar het behouden van je single manier van leven, je vrijheid en onafhankelijkheid. Waarschijnlijk heb je behoefte aan ruimte, ook buiten liefdesrelaties om. Je zult je niet snel settelen of echte verbinding aangaan en in plaats daarvan blijf je op zoek naar de 'perfecte' partner, iemand die niet bestaat. Natuurlijk zijn er redenen waarom je bang kunt zijn een verbinding aan te gaan of waarom je een relatie wilt beëindigen, bijvoorbeeld als jij een sterke kinderwens hebt en de ander niet, of wanneer je je belemmerd voelt in je persoonlijke ontwikkeling en je elkaar niets meer te zeggen hebt. Dat zijn legitieme keuzes.  

 

Waarin het in deze begeleidingstherapie over gaat is het telkens terugkerende patroon van het je niet kunnen verbinden omdat angst het steeds weer overneemt van de liefde. Daarin zijn vele gradaties. Er zijn mensen die een langdurige relatie kunnen aangaan en binnen die relatie hun angst voor verbinding kunnen maskeren. Ze voelen zich er ongemakkelijk bij, maar compenseren dat op andere manieren. Er zijn mensen bij wie alleen al de gedachte aan een intieme relatie voor de nodige angst kan zorgen of die bij de eerste liefdesgevoelens zo overspoeld kunnen worden door angst dat een eventuele verliefdheid niet eens een kans krijgt.

 

kortom 'liefdesbang' gaat om mensen die op zoek zijn naar een partner, maar bij wie het niet lukt om een langdurige relatie, hechte en wederkerige relatie aan te gaan vanuit angst voor intimiteit. Of mensen die wel een relatie hebben, maar daarin de intimiteit en het echte contact missen. Als een dergelijk patroon te vaak voorkomt, wordt het tijd om voorbij het toeval te kijken. Zolang je niet begrijpt hoe dit conflict bij jou werkt, loop je het risico om steeds opnieuw in dezelfde valkuil te stappen en blijf je relaties aantrekken die gebaseerd zijn op achtervolgen en weglopen van liefde.

 

 

GRENZEN AANGEVEN IN JE RELATIE 

 

Inleiding

 

In relatietherapie komen we vaak tegen dat tenminste één van beide partners niet goed of expliciet genoeg is in het grenzen aangeven. Soms betreft het mensen die in alle situaties moeilijk hun grenzen aangeven. Soms echter betreft het mensen die daar in hun werk of t.o.v. vrienden juist heel goed in zijn, maar dat t.o.v. hun eigen partner helemaal niet goed blijken te kunnen. Wat maakt dat mensen het moeilijk vinden om grenzen aan te geven aan hun partner of iemand anders, die dicht bij je staat?

 

 

Grenzen aangeven belangrijk voor het 'samen'

 

Partners, kinderen, naaste familieleden, heel goede vrienden ... ze hebben één ding gemeen: je bent met hen verweven. Ze zijn een deel van je geworden, hetzij door bloedbanden hetzij door je eigen keuze om hen deel van je leven uit te maken. Ze zijn ooit ongemerkt onder je huid gekropen. Je wilt voor hen het beste. Je wil hen gelukkig zien.

 

Met het aangeven van je grens aan je partner of familielid lijk je dat samengevoel, die verwevenheid te verstoren. Je maakt immers duidelijk dat jij niet hetzelfde wilt als je partner of je kind. Hoe confluenter (samengevloeider) je met hen bent, hoe moeilijker het is om je van hen los te maken en "néé" te zeggen. Het is alsof je bij voorbaat al hun teleurstelling voelt, het lijkt zelfs alsof het tegen jezelf indruist. Lijkt! Want je bent niet echt meer bij jezelf als het zo voelt. Je bent bij het "samen".

 

En hoe vreemd dat misschien ook klinkt: elk samen, elke verbinding bestaat juist bij de stevigheid van de afzonderlijke delen. Als een brug op twee pijlers. Als één van de pijlers verzwakt en niet meer op zich zelf kan staan, verzwakt ook de brug. Dus hoe moeilijk je het misschien ook vindt: regelmatig bij jezelf terugkomen en je grens aangeven is ongelooflijk belangrijk voor het voortbestaan van welke relatie dan ook."Grenzen aangeven is op korte termijn lastig, maar op de langere termijn beter voor zowel je autonomie als voor je verbinding met die ander".

 

 

Kiezen voor jezelf of voor je partner

 

Sommige mensen vinden het lastig om voor zichzelf te kiezen, omdat dat zo egoïstisch lijkt.Zeker als je uit een zogenaamde "wij cultuur" komt, waarin het belang van de ander altijd voor gaat. In onze westerse, individualistische cultuur is lang kies voor jezelf tijd immers vooral het omgekeerde gepropageerd: kies voor jezelf! Ieder mens is verantwoordelijk voor zichzelf en zijn eigen geluk. Je moet vooral je eigen slingers ophangen, niemand anders doet dat voor je. Overigens komen zowel de ik-als de wij-cultuur ook in het westen nog naast elkaar voor. We zien dan ook veel koppels waarbij de één uit de ik- en de ander uit de wij-cultuur komt.

 

Die keuze voor jezelf of voor je partner is misschien wel één van de moeilijkste dingen in je relatie. Een relatie is geven en nemen. De balans daartussen is belangrijk: als je teveel neemt, krijgt je partner daar op een gegeven moment genoeg van. Als je teveel geeft, raak je uitgeput. Hier wordt ook wel eens de vergelijking gemaakt met een bankrekening. als je in het rood staat, heb je niks meer te geven. Het aangeven van grenzen heeft echter niet alleen met de balans tussen geven en nemen te maken. Soms vraagt je partner dingen van je, die voor jou echt niet kunnen. Je zou ontrouw worden aan jezelf als je dat toch zou doen. We zien dat nogal eens op seksueel gebied, als de ene partner fantasieën uit wil voeren waar de ander zich echt niet goed bij voelt. Ook het omgaan met kinderen of ouders kan een bron van strijd zijn.

 

 

Trouw zijn aan jezelf

 

In een relatie ontkom je nu eenmaal niet aan het feit dat het belang van je partner soms strijdig is met dat van jou. Jullie zijn nu eenmaal verschillende mensen en dat verschil is zelfs nodig om een relatie leuk te houden. Daarvoor uitkomen is dus ook belangrijk. We noemen dat ook wel: differentiatie. Maar precies in dat bespreken van wat jij wil en wat je partner wil, kunnen jullie grenzen aan de order komen.

 

En wanneer moet je dan voor jezelf kiezen en wanneer voor je partner?

"De vuistregel is: als iets tegen je eigen integriteit ingaat, moet je kiezen voor jezelf".

 

Integriteit betekent: dat je zuiver blijft, dat je jezelf in de spiegel aan kunt blijven kijken. Dat je je daarna niet aangetast of vies voelt. Dat je niet iets doet, wat echt tegen je gevoel of je normen en waarden indruist. Kortom, dat je trouw blijft aan jezelf.

Trouw zijn aan jezelf is ongelooflijk belangrijk en heeft alles met zelf-vertrouwen te maken. Als je partner weet en begrijpt dat je voor je zelf moet kiezen, omdat je anders ontrouw bent aan je zelf, zal hij dat begrijpen. En anders moet je jezelf een nog belangrijker vraag stellen: wil je wel een relatie met iemand die kennelijk niet wil dat jij trouw blijft aan jezelf?

 

 

GRENZEN AANGEVEN IS KLEUR BEKENNEN

 

Ik wil mezelf niet blootgeven

 

Het is een feit dat het aangeven van je grens laat zien waar je staat. Grenzen aangeven kan heel confronterend zijn; voor je partner maar soms ook voor jouzelf. Je bekent dan namelijk kleur, je laat jezelf kennen. Terwijl je misschien eigenlijk niet aan jezelf toe wil geven dat je die grens hebt.

Kleur bekennen aan elkaar is dus heel belangrijk: je leert elkaar veel beter kennen en je begrijpt de achtergrond van elkaars gevoelens.

 

 

Mijn grens wordt toch niet gerespecteerd!

 

Je hebt mensen die regelmatig de échte grens opzoeken: pas als ze voelen dat je echt niet overstag gaat, stoppen ze. Dat betekent dat je behoorlijk stevig je grens moet aangeven, niet alleen verbaal, maar ook non-verbaal. En dat je dus echt goed zeker van jezelf moet zijn. Er kunnen verschillende redenen zijn waarom een partner zich in eerste instantie niets of te weinig aan jouw grens laat liggen. En het is goed om die redenen te onderzoeken, want je leert elkaar daardoor veel beter kennen. De gedachte dat je grens toch niet gerespecteerd wordt, zou zeker geen reden moeten zijn om die grens daarom maar niet aan te geven. Bovendien: als je gelijk hebt, zou je je meteen moeten afvragen waarom je blijft in een relatie, waarin je partner jouw grens niet respecteert.

 

 

Ik wil mijn partner niet teleurstellen

 

Soms willen mensen geen grens aangeven omdat ze het pijnlijk vinden voor hun partner. Ze gaan ervan uit dat die dat niet leuk zal vinden en teleurgesteld zal zijn. En dat maakt het voor hen heel moeilijk om dan toch "nee"te zeggen, ook al zouden ze dat het liefste willen. Hier spelen twee aspecten een rol.

 

 

Klopt jouw invulling wel?

 

In de eerste plaats zien we vaak dat partners voor elkaar invullen wat pijnlijk zou zijn en wat niet. Daarbij gebruik makend van hun eigen referentiekader. (je referentiekader is het geheel van jouw waarden en normen, je visie en je ervaringen).

Jij bent echter anders dan je partner, dus klopt jouw veronderstelling wel? Wat heb je feitelijk tot nu toe waargenomen? Als je je verplaatst in het referentiekader van je partner, hoe zou je dan reageren? Is het voor hem/haar wel net zo moeilijk als voor jou? Heb je het hem/haar wel eens gevraagd?

 

Als het antwoord ja is, bespreek dit dan. Zeg bijvoorbeeld rustig: "Ik weet hoe graag je dit zou willen. Voor mij ligt dat echter anders. Ik zie of ervaar dat anders dan jij. Ik wil niet wat jij wil en ik kan/wil me hierin ook niet aanpassen, daarvoor is het te belangrijk voor mij. We zijn hierin helaas verschillend. Dat vind ik moeilijk. Ik zou willen dat het anders was, maar het klopt voor mij gewoon niet om dit of dat te doen.

 

 

De teleurstelling van anderen dragen

 

Wat in ieder geval wel waarschijnlijk is, is dat je partner teleurgesteld of misschien wel geschrokken zal zijn. Niemand vindt het leuk om begrensd te worden. De één accepteert dat gemakkelijker dan de andere, de één zal zijn eigen teleurstelling beter kunnen dragen dan de ander. Sommige mensen worden zelfs boos als ze eigenlijk teleurgesteld zijn. Zoals eerder gezegd: door een grens aan te geven verbreek je even het "samen". En dat is voor niemand leuk. En al helemaal niet als je op dat moment erg nauw met elkaar verweven bent. Als je op dat moment in de relatiecirkel in de confluentie zit.

 

Dus op korte termijn is het aangeven van een grens meestal geen leuke ervaring. Het voordeel is echter wel dat er niet gebeurt wat jij niet wil. Op de langere termijn levert het nog een ander voordeel op. Door verschil van mening en beleving te mogen hebben, blijft duidelijk dat jullie twee verschillende mensen zijn. En voor aantrekkingskracht zijn er verschillen nodig, anders valt er niets aan te trekken. Dus is het voor elke relatie noodzakelijk om vooral niet teveel op elkaar te gaan lijken. Blijft zoals een paar schoenen: daar heb je in ieder geval altijd een rechter- en een linkerschoen!

 

 

Grensoverschrijding door verbaal of fysiek geweld

 

Als de boosheid van de ander tot verbaal of fysiek geweld leidt, dan heeft al dat onderzoek geen zin. Dan is het 't beste om eerst een time-out te nemen en tegen je partner te zeggen: "Ik wil pas verder praten als we dat samen rustig kunnen. Ik wil het gesprek nu stoppen en ik ga weg - naar een andere kamer bijvoorbeeld of even een blokje om - en laten we het over een uur (of vanavond of een ander tijdstip) nog eens proberen.

 

 

 

* Heeft u vragen over 'Liefdesbang en Grenzen aangeven in je relatie'? Neem vrijblijvend contact op met onze praktijk.