Inleiding

 

Er is iets vreemds aan de hand met het verschijnsel liefde: het kan aanleiding zijn tot zowel het hoogste geluk dat we ooit ervaren, als tot de diepste ellende en pijn. Als je ooit hebt meegemaakt dat de persoon waar je al maanden in stilte op verliefd bent, je op een mooie dag ineens omhelst, zoent en zegt al maanden naar je te verlangen, dan heb je verbijsterend geluk gekend. Als je met je liefje uren in bed ligt en alle opwindende fantasieën durft te bespreken en uit te proberen, dan heb je extase gekend. Als je al jaren verlangt naar een kind, en op een dag samen met je geliefde de zwangerschapstest bekijkt en die blijkt positief, dan weet je wat diepe vreugde is.

Maar ook: als die persoon waar je al maanden over fantaseerde, zich voor je ogen in de armen van een ander werpt, dan heb je de meest pijnlijke teleurstelling ervaren. En als je partner waarmee je al jaren samen bent, urenlang met een ander in bed ligt terwijl jij thuis op de kinderen past, dan heb je verscheurende pijn ervaren. En als de scheiding dan een feit is, en je woont weer alleen, volkomen verteerd door eenzaamheid en beknelling, wel, dan weet je wat eenzaamheid en beknelling is. Vanwege die diepte van zowel geluk als lijden zijn er al ontelbare verhalen over de liefde geschreven.

 

De leerstof in deze therapie die u nu leest, gaat ook over liefde en lijden, maar veel meer nog over datgene in ons wat lief heeft en pijn lijdt, namelijk onze geest. Doordat we de ware aard van onze geest niet herkennen, hebben we ook een fundamenteel onjuiste lijk op het verschijnsel liefde, en op de liefdesrelaties die eruit voortvloeien. En dat maakt dat we in onze relaties eigenlijk zelf degene zijn die al die pijnlijke ellende creëert waar liefde juist een eind aan zou moeten maken. 

Het gaat hier over een misvatting die zo groot is, zo allesomvattend, zo volledig ons leven bepalend, dat we gewoon niet weten waar te beginnen. Immers, er zitten kanten aan waar je misschien nog nooit bewust last van hebt gehad, en deze uiteenzetting zou dan kunnen lijken op het aanpraten van een probleem. Daarnaast is deze misvatting afhankelijk van de manier waarop je ernaar kijkt, en er heersen dus ook veel misvattingen over deze fundamentele misvatting. Of meer praktisch gezegd: veel mensen zijn heel bekwaam in het ontkennen van dit probleem, hetgeen hun overigens heel veel problemen oplevert, die dan weer als stimulans dienen tot een verdere ontkenning ervan. Kortom, het gaat hier zo ongeveer over de moeder van alle problemen, en het herkennen ervan zal je misschien eerst enige moeite kosten. Maar daarna zul je het echt als een feest gaan ervaren, hetgeen men dus doorgaans 'een feest van herkenning' noemt. 

 

De oorzaak van deze fundamentele misvatting is gelegen in onze geest, en met name in onze relatie met onszelf, of nog preciezer: in de manier waarop we ons verhouden tot en reageren op onze eigen gedachten en emoties. Deze therapie gaat over die diepere laag van onze geest waarin de oorzaak ligt van heel veel lijden, zowel in relaties als daarbuiten. Het leren begrijpen ban deze oorzaak is niet zo eenvoudig: het vereist een open geest die eerst onderzoekt alvorens te oordelen. /toch is dit onderzoek naar de werkelijkheid achter de misvatting al veel leuker en inspirerender dan er domweg in verstrikt te blijven. Je kunt tijdens het lezen van deze uiteenzetting veel nieuws leren over je eigen geest, en er op een totaal andere manier naar leren kijken. En het mooie is: je hoeft nikt te geloven of op gezag van anderen aan te nemen. Je kunt alles wat je leest bij jezelf controleren op juistheid, met behulp van de praktische oefeningen die erin staan en die je helpen om zelf een heldere kijk op je geest en op de werkelijkheid te ontwikkelen. Je geest is in deze therapie dus tegelijkertijd de onderzoeker en het onderzoeksobject. Dit onderzoeken van de geest brengt je onafwendbaar bij het oplossen van de misvatting en dus bij de werkelijke aard van jezelf en van alles wat bestaat. Deze werkelijkheid is zo ongelooflijk diepzinnig , en tevens zo vreugdevol, en bovendien ook nog eens zo voor de hand liggend, dat het haast niet uit te leggen is. Dus wel! 

 

Verslavingsproblemen

 

De meeste zijn het gevolg van een streven naar meer geluk en minder ellende. Maar juist de manier waarop men naar meer geluk streefde, veroorzaakte de verslavingsellende. Juist de manier waarop men pijnlijke gevoelens probeerde kwijt te raken, veroorzaakte steeds meer pijnlijke gevoelens. Als het effect van een handeling precies het tegengestelde is wat je ermee beoogt, dan spreken we van een contraproductieve reflex. Een veel gebruikt voorbeeld hiervan is krabben als je jeuk hebt van een muggenbeet: de jeuk wordt er juist erger door. Een verslaving is een schoolvoorbeeld van een contraproductieve reflex: het verslavende middel is bedoeld om een einde te maken aan een beknellend gevoel en in plaats daarvan een prettig gevoel te creëren. Dat lukt telkens heel eventjes tijdens de roes van het middel, maar tegelijkertijd verstrekt het gebruik van dat middel de negatieve gevoelens die men er juist mee wilde ontvluchten. Als je drinkt om je geremdheid in gezelschap kwijt te raken, zul je steeds geremder gaan voelen en de drank steeds meer nodig hebben om nog af en toe iets spontaans te kunnen doen. Gebruik je pepmiddelen om van je chronische vermoeidheid af te komen en het leven energieker tegemoet te treden, dan zul je je steeds vermoeider gaan voelen en op den duur niet eens je huis meer kunnen opruimen zonder een pepmiddel. Kortom, alle schijnbare voordelen van het verslavende middel blijken slechts korte opkikkers in een gestaag neerwaarts gaande ontwikkeling naar steeds meer ellende. Het middel wordt daardoor steeds noodzakelijker om af en toe ten minste eventjes aan die ellende te kunnen ontsnappen. 

 

Veel mensen ontdekten dat het beëindigen van een verslaving veel gemakkelijker is dan het lijkt als je nog verslaafd bent, en ook nog eens veel leuker. Of anders gezegd: het idee dat het verschrikkelijk moeilijk is om te stoppen, is een illusie die door de verslaving zelf gecreëerd wordt. Deze angst voor het stoppen is precies de essentie van het verslaafd zijn. Het is de zelf vervullende angst. Een contraproductieve reflex zoals een verslaving houdt namelijk niks anders in stand dan zichzelf. Zodra de verslaafde geest zijn eigen misvatting doorziet, is hij vrij. Dan blijkt het stoppen een feest van bevrijding en opluchting te zijn: het tegendeel van waar je als verslaafde bang voor was.

 

De negatieve gevoelens die men met het verslavende middel probeert kwijt te raken, blijken tijdens de opvoeding la aangeleerd te zijn. De manier waarop ouders proberen hun kinderen op te voeden tot gelukkige en succesvolle mensen, in hun kinderen juist het geloof creëert dat ze kennelijk niet goed genoeg zijn zoals ze zijn, maar eerst moeten leren te voldoen aan allerlei voorwaarden. Dat schept in kinderen een fundamentele onzekerheid en zelfafwijzing die ze als volwassenen koste wat het kost proberen te bestrijden, soms met verslavende middelen. Ook hier blijkt een contraproductief patroon aan het werk te zijn: de manier waarop ouders het geluk van hun kinderen nastreven, levert hun juist de grootste ellende op in hun latere volwassen leven. 

 

Uit onderzoek met gesprekken van ouders met problematische kinderen bleek in de meeste gevallen het 'probleem' van het kind door de ouders gecreëerd te zijn - of op zijn minst vergroot en in stand gehouden - door de manier waarop ze het kind ervan probeerden af te helpen! Zodra ouders dit door krijgen, en zich niet langer op het corrigeren van het kind richten, maar op het aanvaarden van zichzelf en hun angst om geen goede ouders te zijn, hield ook het probleem van het kind vaak meteen op te bestaan! Contraproductiviteit van goede bedoelingen heeft dus altijd te maken met angst: doordat we weglopen voor die angst, creëren we juist de gevreesde gevolgen. 

 

 

Contraproductieve reflex in relatieproblemen

 

In relatieproblemen blijken dezelfde contraproductieve reflex werkzaam: de manier waarop beide partners proberen de relatie te redden, vergroot juist hun relatie-ellende, totdat de breuk onvermijdelijk is. En achter dit mechanisme blijkt een nog diepere en verbijsterende reflex te zitten: juist de manier waarop we streven naar liefde en genegenheid vergroot onze eenzaamheid en afhankelijkheid en maakt dat we ons geluk - als zich dat af en toe voordoet - ongewild en onbewust om zeep helpen. De manier waarop we streven naar een liefdevolle relatie en proberen deze in  stand te houden, draagt al de oorzaken in zich voor het mislukken van die relatie, en de pijn van eenzaamheid en verlatenheid. En deze diepe pijn bij het stuklopen van een relatie vergroot weer de de drang om een nieuwe liefdesrelatie te zoeken, of soms juist om deze uit de weg te gaan. Op beide manieren echter vallen we weer in dezelfde valkuil en creëren we de oorzaken van de volgende pijnlijke crisis. 

 

Als je er eenmaal op begint te letten, ga je die contraproductieve reflex ook steeds meer zien in allerlei kleinere probleempjes. De manier waarop we proberen ons in een vreemd gezelschap een houding te geven, veroorzaakt juist meer onzekerheid. Onze strategietjes om erkenning van anderen te krijgen, vergroten juist ons gebrek aan eigenwaarde. De oneerlijkheidjes waarmee we voorkomen dat anderen ons zullen afwijzen, versterken juist onze angst voor afwijzing. De manniertjes waarop we prettige gevoelens proberen vast te houden of te herhalen, verknallen juist het plezier. De methoden waarmee we ons proberen te beschermen tegen narigheid, creëren juist allerlei vormen van lijden. Kortom, elke vorm van bescherming tegen emotionele angst en pijn verandert gaande weg in een kwelling. Heel onze identiteit, alle patronen en automatismen die we hebben aangeleerd om te functioneren als vrouw of man, als moeder of vader, onder vrienden of collega's en zelfs als we alleen zijn, al die patronen brengen precies het omgekeerde teweeg van wat we ermee nastreven. We verkorten of verknallen ons geluk door de manier waarop we ons eraan vastklampen. we vergroten of verlengen onze ellende door de manier waarop we ervan af proberen te komen. 

 

Dit is hetgeen deze therapie over gaat, en het is een tamelijk hardnekkig en ingesleten probleem. Het goede nieuws is echter dat het op te lossen is. Het is immers gebaseerd op een misvatting, een die bovendien zichzelf in stand houdt. Het is een misvatting: ze ontstaat telkens opnieuw door onze reactie op de gevolgen van de vorige. Telkens opnieuw creëren we ons lijden en verknallen we ons geluk. De therapie laat je zien hoe je hiermee kunt ophouden, hoe je kunt leren niks te doen waar je nu ellende creëert, hoe je kunt leren te geven waar je nu je gemis en behoeftigheid in stand houdt, hoe je kunt leren omhelzen wat je nu veroordeelt en afwijst. Kortom, je zult patronen leren herkennen waarmee je je negatieve gevoelens probeert kwijt te raken en daardoor juist telkens weer opnieuw oproept. Je zult zien dat het geluk veel dichterbij is dan je altijd hebt gedacht. Je hoeft niet eerst de prins op het witte paard te vinden, of de superopwindende geliefde; je hoeft niet eerst rijk te worden of een fantastische baan en een nieuw huis te krijgen; je hoeft niet eerst een mijlenver verwijderde staat van verlichting te bereiken om dit geluk te vinden. Het ligt vlakbij, in de oplossing van de fundamentele misvatting en de herkenning van de essentie van je eigen geest. Dat brengt je vanzelf tot het loslaten van de oorzaken van het lijden, en het ontwikkelen van de hulpmiddelen die je bij onvoorwaardelijk geluk brengen. Dan kun je pas echt liefdevolle relaties aangaan, en die fantastische baan en dat nieuwe huis mogen ook best, maar je geluk hangt er dan niet meer vanaf.

 

Dus zit je leven op dit moment in een crisis? Een relatiecrisis of juist een eenzaamheidcrisis? Een identiteitscrisis, burn-out of depressie? Hoe pijnlijk dat ook voor je is, het is een gunstige omstandigheid om het hele zichzelf in stand houdende crisissysteem te leren herkennen en voor altijd te doorbreken. Maar ook als je leven op dit moment in rustig vaarwater is, met een leuke, liefdevolle relatie, of als je juist een heerlijk volgepland single-bestaan leidt, niet getreurd! Ook dan kun je deze therapie gebruiken om te herkennen hoe je je eigen geluk aan het beperken bent, en je toekomstige ellende reeds aan het creëren. En bovendien hoe je kunt leren daarmee op te houden en in plaats daarvan geluk te creëren voor jezelf en anderen. Want voorbij de hele cyclus van verlangen naar liefde, het vinden van liefde, het weer kwijtraken van liefde en het vreselijke missen van liefde is er een staat van zijn die geheel vrij is van dit krampachtige streven naar liefde en erkenning, om de simpele reden dat die staat zelf liefde is. Het is mogelijk en haalbaar om jezelf te bevrijden van het streven naar liefde, door je te realiseren dat die liefde altijd al bij je was. In die staat is er geen gemis aan liefde meer, nodig hebben van liefde is er onbekend, het is een moeiteloze staat van onvoorwaardelijk liefde geven en ontvangen. Echt, het is mogelijk en we gaan het je met plezier vertellen hoe je dat kunt realiseren.

 

 

 

* Heeft u vragen over "Verslaafd aan liefde"? Neem dan vrijblijvend contact op met onze praktijk.